กลับมาทวงกรรม
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนกรรมที่ก่อไว้ต้องรับกรรมในที่สุด
เรื่องราวนี้ผมได้ยินมาจากชาวบ้านหนอง จิกอำเภอเมือง
จังหวัดสกลนคร มันเกิดขึ้น 30 ปีมาแล้วซึ่งผมก็เชื่อตามที่เขาพูดเพราะการระลึกชาติได้นั้นยังมีอยู่
มือปราบหินแกมีครอบครัวอยู่อย่างผาสุกในชาติใหม่ของแกและไอ้คนทำนั้นได้ตายไปแล้วในคุก
ครอบครัวเล็กๆในอำเภอนี้มีอยู่หลายครอบครัวอาชีพส่วนใหญ่ก็ทำไร่ค้าขายในตลาดสดและครอบครัวนางปูนซึ่งอยู่กันสองคนกับลูกสาวคือพิณเด็กน้อยที่กำลังเติบโตเธอเป็นลูกสาวที่น่ารักและนิสัยดีผู้คนรักใคร่
ต่อมานางปูนที่อยู่ด้วยกันจะเป็นด้วยเหตุใดหรือกรรมที่ได้นายเอกจอมเกเรมาเป็นสามีเขามักใช้อารมณ์รุนแรงเสมอยามเมาเหล้า
เธอเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร สวนพิณนั้นกลัวพ่อเลี้ยงมากเพราะแกทุบตีต่างๆนานา
ชาวบ้านต่างระอากับพ่อเลี้ยงใจบาปแบบนี้มากแต่ก็ไม่อยากยุ่งเพราะนายเอกเป็นคนพาลสันดานดิบชอบทะเลาะวิวาทกับคนอื่นเสมอทุกคนจึงไม่สงสัยยามที่มีเสียงสองแม่ลูกถูกทรมาน
ในการดำเนินชีวิตของครอบครัวนายเอก ก็ดำเนินชีวิตไปอย่างแร้นแค้นเพราะนิสัยของนายเอกที่แก้ไม่หายยามใดเว้นว่างจากงานรับจ้างนายเอกมักไปเฮฮากับเพื่อนๆที่มีนิสัยเหมือนกันหากินเหล้าเมายาไปวันๆจนเมากลับมา
ทะเลาะกับเมียลงมือตบตีและทารุณเด็กสาวพิณ อย่างไม่มีทางสู้กำลังคนเถื่อนได้เลย
วันหนึ่งนายเอกกลับมาเรียกลูกสาวที่ไปบ้านเพื่อนมาดุด่าห้ามไปไหนเพราะเข้าวัยรุ่นแล้ว
“ทำไมล่ะฉันไปหาเพื่อนผู้หญิงเท่านั้น”
“แกเถียงข้าหรือบอกไม่ให้ไปเพราะอาจทำในสิ่งที่ไม่ดีเสื่อมเสียต่อครอบครัวข้าสั่งก็คือคำสั่งห้ามออกไปเด็ดขาดจำไว้”
“แต่หนูต้องทำรายงานส่งครู”
“มึงพูดมากเรอะนี่”
“เพี๊ยะ”
“โอ๊ยแม่”
“อีนี่ก็อีกคนสอนลูกไม่ได้เรื่องเดี๋ยวงามหน้าท้องไม่มีพ่อ”
“แต่พี่ มันยังเด็ก พิณมันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“แต่กูบอกก็ต้องเชื่อกู”
“โอ๊ย อย่านะพี่อย่าทำลูกฉัน”
สองแม่ลูกนั้นทนทุกข์ทรมานอย่างหนักจากการกระทำของนายเอกที่โหดเหี้ยมผิดมนุษย์มันช่างเลวบัดซบจริงๆ
แม่ลูกคู่นั้นนั่งร้องไห้และคิดจะฆ่านายเอกหลายครั้งแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาแข็งแรงกว่าต้องจำทนอยู่ด้วยความรันทดหดหู่ใจสาปแช่งให้ตายวันละหลายๆหนแต่นายเอกก็ดวงแข็งไม่เป็นอะไรง่ายๆ
อยู่มาวันหนึ่งหลังเลิกเรียนแม่ปูนก็ใช้พิณไปเก็บพริกที่สวนกลางไร่ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วเธอออกจากบ้านไปคนเดียวโดยไม่ได้สังเกตเห็นใครแต่นายเอกนั้นเดินตามไปจนถึงสวนพริกในมือถือมีดเล่มโต
เขาคิดไม่ซื่อต่อลูกเลี้ยงที่เริ่มเป็นสาวแล้ว
และในที่สุดการทำร้ายเธอก็เริ่มต้นขึ้น นางปูนนั้นนั่งรอลูกสาวโดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ตกเย็นนายเอกกลับมาถามหาลูกสาวแต่ก็ไม่พบ
“มันหายไปไหนอีปูนมึงใช้มันไปทำงานคงไปเล่นสิท่าเวรจริงๆ”
“ออกตามหาเถอะ ฉันว่ามันคงเป็นอะไรไปแน่เพราะไปในส่วนกลางไร่โน้น”
“แถวนั้นเสือและสัตว์ป่าชุมจะใช้มันไปทำไมวะบ้าจริงๆ”
นายเอกทำเป็นโมโหสุดขีดโดยผู้คนแถวนั้นไม่สงสัยในตัวเขาเลย
ข่าวการหายตัวไปของลูกสาววัย 15 ปีนั้นผู้เป็นแม่เสียใจจนผ่ายผอมแต่ทุกคนก็เชื่อว่าเสือป่าคาบไปกินเพราะป่าแถวนั้นติดภูเขาใหญ่ที่ยากจะค้นหาพบ
หลายสิบปีผ่านไปไกลออกไปจากอำเภอเมืองซึ่งมีหมู่บ้านอยู่ติดกับแม่น้ำมีครอบครัวหนึ่งซึ่งมีลูกสาวที่ชื่อพิณอายุได้ 12 ปีเป็นเด็กน่ารักนิสัยดีแถมเรียนเก่งด้วย
เป็นเด็กพิเศษที่จำทุกอย่างได้รวดเร็วและที่น่าประหลาดใจเธอจำชาติก่อนมาเกิดเป็นลูกในครอบครัวนี้ด้วย
ทุกคนยินดียอมรับในสิ่งที่เธอเก่งในทุกด้านและพ่อแม่ภูมิใจมากที่ได้เห็นลูกเติบโตมาด้วยเหตุและผลเป็นคนดีตลอดเวลาและสิ่งที่พ่อแม่ได้ฟังอยู่ทุกวันนั้นเธอว่าเธอจำได้ถึงเหตุการณ์อันเลวร้ายในอดีตชาติที่แล้วมันผ่านมาได้ 10 กว่าปีเองซึ่งเท่ากับอายุของเธอนั่นเอง
“จริงหรือลูก”
แม่เธอถามขึ้นอีกครั้ง
“ใช่หนูจำได้ทุกอย่างเลยตั้งแต่รู้ความมานี่ค่ะ”
“แล้วหนูอยู่ตำบลอะไรบ้านไหนเล่าให้พ่อแม่ฟังสิลูก”
“ฟังนะคะหนูอยู่ตำบลหนองจิก อำเภอเมือง สกลนครค่ะ
หนูเป็นลูกแม่ปูนเราทั้งสองคนอยู่ที่นั่นต่อมาแม่มีสามีใหม่ชื่อเอกเป็นคนขี้เมาชอบทำร้ายหนูกับแม่อยู่เป็นประจำ”
พ่อแม่ของพิณมองหน้าลูกสาวที่พูดไปด้วยความชัดเจนซึ่งไม่ใช่โกหกแม่จึงนั่งฟังอย่างตั้งใจ
วันนั้นหนูเลิกเรียนมาถึงบ้านแม่ใช้ไปเก็บพริกที่สวนในไร่ไม่คิดว่าจะพบสิ่งเลวร้ายขนาดนั้นพ่อเลี้ยงใจโหดมันตามฉันไปด้วย
“อีพิณ”
“พ่อจะทำอะไรน่ะ”
“ก็จะทำให้มึงมีความสุขนะสิถามได้”
พ่อเลี้ยงใจมารลงมือทำในสิ่งที่เลวร้ายกว่าที่หนูจะทนได้
“อย่านะ”
“นี่แน่ะ”
“โอ๊ย”
หนูถูกมันข่มขืนอย่างทรมานเรี่ยวแรงหมดด้วยกำปั้นอันหนักมันเล่นงานหนูอย่างป่าเถื่อนแทบขาดใจตายพอมีแรงหนูก็ร้องลั่นเพื่อให้คนช่วยให้พ้นขุมนรกแห่งนี้
“ปากดีนักแกตาย”
“ฉั่วะ”
ร่างหนูถูกมันฟันด้วยมีดหนูตายอย่างอนาถที่สวนพริกก่อนจะลากตัวหนูไปในป่าและฝังเอาไว้มันโหดเหี้ยมมากเลยพ่อกับแม่ต้องช่วยหนูนะ
ไปเอาไอ้นรกนั่นมารับกรรมที่มันทำไว้ด้วยหนูไม่ยอมแน่ๆที่มีคนเลวลอยนวลอยู่แบบนี้…
“เอาไงดีแม่”
“เราก็ต้องพิสูจน์ถ้าลูกจำได้ขนาดนี้คงไม่มีปัญหาหรอก”
พ่อแม่ของพิณก็เดินทางไปยังบ้านแม่ปูนพ่อเอกตามที่เธอจำได้ซึ่งสองคนก็อยู่ที่นั่นจริงๆด้วยทำให้กำนันและผู้คนแถวนั้นทึ่งจริงๆ
เป็นเรื่องที่เด็กพิณเล่ามาถูกหมดทำให้แม่ปูนนั้นน้ำตาร่วงและพ่อเลี้ยงใจโหดเหี้ยมก็เตรียมเผ่นหนีแต่ก็หนีไม่พ้นชาวบ้านแถบนั้นไปได้
โดนจับนำตัวมาลง โทษ
เมื่อขุดศพดูก็พบจริงๆทำให้เด็กสาวพิณดังไปทั่วหมู่บ้านแถบนั้นที่เธอระลึกชาติได้และลงโทษกับคนเลวๆในสังคม
ยังมีอีกมากมายที่เราจับคนร้ายคนเลวมาลงโทษไม่ได้แต่ทุกคนย่อมหนีไม่พ้นเวรกรรมเป็นแน่เพราะเวรกรรมคือกฎธรรมชาติที่ใครก็ทำได้และก็ได้รับผลเช่นนั้นไม่ช้าก็เร็ว
